Vulgo enim dicitur: Iucundi acti labores, nec male Euripidesconcludam, si potero, Latine;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Duo Reges: constructio interrete. Videsne, ut haec concinant?

Sedulo, inquam, faciam. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. At, si voluptas esset bonum, desideraret. Memini vero, inquam;

Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Oratio me istius philosophi non offendit; Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Poterat autem inpune; Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Recte, inquit, intellegis.

Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Quid enim possumus hoc agere divinius? Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.

Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas.

Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Quid vero?

Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Quippe: habes enim a rhetoribus; Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt. Venit ad extremum; Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum.

Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Quare ad ea primum, si videtur; His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate.

An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Primum divisit ineleganter; An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Illa tamen simplicia, vestra versuta. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur?

At enim hic etiam dolore.

Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Omnia peccata paria dicitis. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus;

Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam?

Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Nam de isto magna dissensio est. Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis?

In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Deprehensus omnem poenam contemnet. At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti.

Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur.

Quae cum essent dicta, discessimus. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Quid adiuvas? Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior;

Hoc sic expositum dissimile est superiori.

Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Erit enim mecum, si tecum erit. Omnis enim est natura diligens sui. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico?

Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Non potes, nisi retexueris illa. Et nemo nimium beatus est; Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias?

Nullus est igitur cuiusquam dies natalis.

Non igitur bene. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Tamen a proposito, inquam, aberramus.

Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius?

Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat?

Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Non est igitur voluptas bonum. Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Cur, nisi quod turpis oratio est?

Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Ita credo. Venit ad extremum; Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Quo modo autem philosophus loquitur?

Tubulo putas dicere? Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Sed quid sentiat, non videtis. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere?